uczta dla oka (czyli mocna strona Chabrola - od zawsze).
Jeśli zaś chodzi o treść - pierdoły. Ilość motywów obrażających inteligencję widza jest nie do zniesienia. Wystarczy choćby przytoczyć scenę na lotnisku - żona żegna męża, a ten oznajmia jej łaskawie, że nie lubi pożegnań, próbując ją przekonać, żeby nie czekała - ta z kolei przekonana doznanym przed chwilą oświeceniem błogo się uśmiecha (tak jakby przez lata małżeństwa nie znała przyzwyczajeń męża odnośnie podróży i właśnie powzięła zaskakującą informację, że nie lubi on pożegnań); potem pyta go, kiedy wróci - na lotnisku (!), tak jakby wcześniej w domu nie rozmawiali o jego kilkutygodniowym wyjeździe, jakby chodziło o wypad na rowerze za miasto na parę godzin.... i takie tam podobne....
dziwi tylko, że takimi banałami i nieprawdopodobieństwami (i to w uprawianym przez siebie kinie gatunków, gdzie liczy się pewien suspens i wiarygodność) uraczył nas mistrz Chabrol, niegdyś błyskotliwy obserwator zachowań, także tych patologicznych (ale nie takich jak w tym filmie, bo nawet ukazanie patologii musi nieść ze sobą jakąś wiarygodność). Nie tego po uznanym mistrzu się oczekuje.