Co do wszystkiego zgoda, z wyjątkiem jednej, ale najważniejszej rzeczy — natury. Film, przynajmniej według mojego odczytania, sugerował właśnie zupełnie nie wagę wrodzonych cech, którymi bohaterka jest, jak piszesz, "obdarowana przez naturę lub siłę wyższą" (ja tam mam wątpliwości, czy takie cechy w ogóle istnieją), ale odwrotnie — uwarunkowane społecznie wykuwanie tychże cech i właśnie krytyka niesprawiedliwego, naturalizującego porażki jednostek społeczeństwa jest według mnie clou filmu. Nie bez powodu kilkakrotnie podkreśla się rozwód rodziców Beatrice i brak ojca — figury, która w rzeczywistości 1977 roku wciąż zapewne była niezachwianie gwarantem materialnego przetrwania rodziny. Finansowe braki uniemożliwiły Beatrice dalszą, bardziej "wyrafinowaną" edukację i wbrew twojej interpretacji film raczej nie rozważał tego, czy była ona w istocie głupia czy błyskotliwa, ale zdecydowanie to, że społeczeństwo ustawiło ją w pozycji sprowadzonej do wyobrażenia o tępej fryzjerce (vide jej zdecydowanie nieskomplikowana przyjaciółka z zakładu), nie dając jej w rzeczywistości szansy na zmianę sytuacji — nie mogłaby wszak studiować jak wspomagany przez zamożnych rodziców François. To, co trafnie odnosisz do psa, jest więc raczej kulturowo i społecznie uwarunkowaną sytuacją, która przy nieco innym splocie wydarzeń mogłaby wcale nie mieć miejsca — i tu właśnie zasadza się największy dramat filmu, a mianowicie przypadkowość i, egzystencjalnie mówiąc, bezsens niesprawiedliwego położenia Beatrice, która miała pecha urodzić się w niezamożnej rodzinie.
Dlatego też nie zgadzam się co do tego, że "Koronczarka" traktuje o niedocenieniu i odrzuceniu z gruntu niewinnej i wiernej osoby, ponieważ to straszne uproszczenie. Warto pamiętać, że François, chociaż uprzywilejowany na wszystkie niemal sposoby, też musiał gorzko przeżyć rozczarowanie i rozstanie; demonizacja jego postępowania wydaje się chybiona. Chodzi bardziej o to, że oboje znaleźli się w sytuacji bez dobrego wyjścia — sytuacji, w której dają o sobie znać głęboko zakorzenione w kulturze dysproporcje i w której nawet najbardziej zakochani bezwarunkowo muszą się prędzej czy później od siebie oddalić. Znowu więc chciałbym podkreślić, że film nie zrzuca winy na jednostkę — obiektywnie rzecz ujmując nie ma tu żadnego konkretnego przewinienia ani tym bardziej winowajcy — ale na pokracznie wzniesione społeczeństwo i kulturę, która akceptuje rażące niesprawiedliwości.

Po pewnych życiowych doświadczeniach patrzę na to jeszcze inaczej. Jak na związek z osobowością borderline i narcyzem:P

na szczeście wiedza nie jest inteligencją, co za tym idzie brak wiedzy nie jest głupotą

Dziś nie byłoby tego problemu. Panienka skończyłaby studia z kosmetologii i zrobiła doktorat z fryzjerstwa :) W końcu wyrównano niesprawiedliwość społeczną! Mamy równouprawnienie doktorów hydrauliki i filozofii.