Kilka lat temu przypadkowo wpadłam na mało znaną, niemiecko-austriacką produkcję z Isabelle Huppert, do której scenariusz napisała w 1991 roku znana głównie w literackich kręgach (a wkrótce – przyszła Noblistka) Elfriede Jellinek. MALINA zarówno jako film, jak i książka, na bazie której ekranizacja powstała, to rzecz arcy ciekawa. “Imaginacyjna autobiografia” – takiego określanie wobec MALINY użyła jedna z polskich badaczek austriackiej kultury. Dzieło Wernera Schroetera nie tylko w prowokacyjny sposób opowiada o gwałtownym, miłosnym trójkącie, gdzie rozbieżne oczekiwania prowadzą kochanków na skraj szaleństwa, ale też wnika do rozedrganego umysłu granej przez Huppert pisarki, która niemalże dosłownie dusi się przygnieciona przez swoje autorskie powinności i obowiązki. Skumulowanie się rozterek uczuciowych i zawodowych oraz poczucie osaczenia przez mężczyzn funkcjonujących w jej życiu budzi w bohaterce autodestrukcyjne demony. Rola w MALINIE uchodzi za jedną z najlepszych w przebogatej karierze francuskiej aktorki – bez jej gorączkowej, kobiecej energii ten film nie miałby po prostu takiej siły rażenia. Na szczególną uwagę zasługuje również autorka literackiego pierwowzoru MALINY – Ingeborg Bachmann. Była to jedyna pisarka, której tekst Noblistka Jellinek zaadaptowała na potrzeby kina (robiła to przede wszystkim z własnymi dziełami). Austriaczka bardziej niż twórczością prozatorską w historii europejskiej literatury zapisała się swoją poezją i… epistolografią – do dziś czyta się listy, które pisali do siebie Bachmann i inny, wybitny poeta Paul Celan. Łączył ich zresztą burzliwy romans. Była to o tyle niezwykła relacja, że ta dwójka poznała się na studiach w Wiedniu niedługo po wojnie, w której Celan – urodzony w Rumunii Żyd – stracił całą rodzinę (sam był świadkiem, jak Hitlerowcy, strzałem w głowę, zamordowali jego matkę), zaś bliscy Ingeborg przez kilka lat jawnie popierali nazistów, a jej ojciec chwalił się legitymacją NSDAP nawet po tym jak Niemcy przegrali wojnę. Z tych listów wyłania się gotowy scenariusz na kolejny film, ale póki co pozostaje ta nieco zapomniana, ultra eksresyjna MALINA – ognista w swojej intensywności, bo ogień stał się przekleństwem zarówno bohaterki filmu, jak i samej Bachmann. Autorka zmarła niespodziewanie w swoim domu w wyniku pożaru, spowodowanym najprawdopodobniej przez zapalony przez Ingeborg papieros, z którym zasnęła w swoim łóżku.